Boblog 2: Vliegveldtinder

Toen ik afgelopen zomer met vrienden een soort roadtrip door Italië maakte heeft een van hen proberen bij te houden hoe vaak ik door wildvreemde werd aangesproken. Na de 35e keer “Hey, where are you from” en “Can I ask you something” is hij daar maar mee gestopt…

Ik ben geen David Beckham, Tom Cruise of Justin Bieber maar op de een of andere manier krijg ik regelmatig de meest onzinnige vragen om op die manier een gesprek aan te knopen.

Over het algemeen vind ik het niet heel erg chill en het is ook een van de redenen waarom ik niet graag met het OV reis, in onze vriendengroep noemen we het gekscherend ook wel treintinder.

Les 1 van deze reis heb ik in elk geval al geleerd. Doordat ik zo’n 3 lichtjaren te vroeg op Schiphol was (Je weet maar nooit, zekerheid voor alles) was ik ook één van de eerste die zijn koffer had ingecheckt, iets waarvan ik langzamerhand steeds meer spijt kreeg toen ik bij de bagageband stond.

Als je koffer als een van de eerste het vliegtuig in gaat komt ie er ook als een van de laatste weer uit…

Terwijl ik sta te wachten en alle mensen om mij heen een voor een hun koffer van de band halen met een glimlach op hun gezicht alsof ze net de loterij hebben gewonnen (Blijft een wonderlijk tafereel hoe blij mensen kunnen zijn om hun koffer weer terug te zien) hoor ik achter mij een vrouwenstem “Excuse me, are you still waiting for your luggage as well?”

Nadat ik haar vertelde dat ik eigenlijk op de pizzabezorger stond te wachten keek ze mij eerst even raar aan voordat ze besefte dat ik haar in de maling nam en stelde ze zich voor als Mila.

Ze bleek vanuit London via Amsterdam te zijn gevlogen en haar koffer was op die manier nog eerder aan boord gekomen dan die van mij.

Ze studeert in London en is hier om samen met haar familie kerst en oud&nieuw te vieren aangezien haar vader importeur van parfum is hier in Dubai.

Misschien ben ik wel te goed gelovig maar ik vond dit een té specifieke baan om zomaar te verzinnen en ga er daarom maar vanuit dat ze niet stiekem de dochter is van een of andere maffiabaas, en anders is dit waarschijnlijk het laatste wat jullie van mij horen.

Nadat we beiden eindelijk onze koffer van de band hebben gehaald, wisselen we snel telefoonnummers uit en spreken we af nog even contact te hebben. Iemand die hier de weg kent is altijd handig dacht ik zo.

Het is 02:15 als ik de terminal uitloop opzoek naar een taxi en ik direct een klap krijg van de warme lucht. Het is hier dus ook ’s nachts om 2 uur nog steeds 25 graden, iets waar ik even geen rekening mee had gehouden. Nu moet ik erbij zeggen dat het waarschijnlijk ook niet hielp dat ik een dik joggingpak aanhad, maargoed. Een taxi was snel gevonden en zo’n halfuur later lig ik uitgeteld op mn hotelkamer. Dag 1 zit erop.

Als iemand die op een Montessorischool heeft gezeten zat zelfstandigheid er bij mij al vroeg in, niemand in mijn omgeving keek er dan ook van op dat ik er al vrij snel voor koos om niet in loondienst te gaan maar te gaan ondernemen. De vrijheid, onafhankelijkheid en vooral het zelf risico nemen is wat mij zo aanspreekt in het ondernemerschap. Je zou daarom ook denken dat een reis zoals deze op mijn lijf geschreven is.

Toch is het deze eerste dagen een beetje wennen, ik heb opeens geen verantwoordelijkheden meer ten opzichte van klanten of personeel en de enige waar ik rekening mee moet houden ben ikzelf.

Voor iemand die normaal gesproken zelfs “boodschappen doen” in zijn agenda zet is opstaan zonder plan best even lastig.

Als ik mijn gordijnen open doe zie ik dat ik uitzicht heb op de Burj Khalifa, het hoogste gebouw ter wereld. Het schijnt dat het ’s nachts helemaal verlicht is maar doordat ik de avond ervoor zo moe was en meteen op bed ben neergeploft heb ik niet eens gekeken wat voor uitzicht ik eigenlijk had. Ik heb trouwens nog wel voordat ik in coma raakte de airco wat lager gezet, hier hebben ze duidelijk geen energiecrisis.

Ook geen prijsplafond overigens.

Terwijl ik op mijn balkon aan een heerlijk ontbijtje zit, wat trouwens een gratis service is en iets wat ik zoveel chiller vind dan in zo’n ontbijtzaal met buffet, is het duidelijk wat ik vandaag ga doen. Die toren die recht voor me staat (nee niet die…viespeuken) beklimmen.

Ik noem het nu beklimmen, dat klinkt natuurlijk heel avontuurlijk maar in werkelijkheid stap je in een van snelste liften ter wereld. Binnen een minuut brengt ie je naar de 124e verdieping op zo’n 450 meter hoogte terwijl je door alle tv schermen om je heen het idee hebt dat je in een soort Efteling attractie zit.

Aangekomen op de 124e etage heb je een observatiedek. Waar ik bovenop de Eifeltoren bijvoorbeeld nog wel iets van hoogtevrees voelde(ook omdat je het idee hebt dat ie elk moment uit elkaar kan vallen, maargoed) heb je dat hier eigenlijk helemaal niet. Het is zo hoog dat het eerder voelt alsof je in een vliegtuig zit dan dat je daadwerkelijk boven op een toren staat.

Wie dacht dat je hier een prachtig uitzicht zou hebben komt trouwens bedrogen uit, het bestaat aan een kant uit alleen maar zand, aan de andere kant alleen maar water en onder je allemaal op elkaar lijkende torenflats met wat kunstmatig blauwe kanalen en waterpartijen ertussen.

Aan het eind van de middag krijg ik een berichtje van Mila, of ik mee ga naar een feestje die avond. Ik vraag eerst nog even voor de zekerheid waar dat feestje dan is, als ze zegt dat het ergens in een kelder is kan ik nu nog nee zeggen maar al snel krijg ik antwoord dat het onderaan bij de Burj Khalifa is, aan het water. Ik besluit dat ze nog steeds niet de dochter van een maffiabaas is en zeg ja.

En dan lopen we opeens achter een man in een witte jurk aan die ons naar binnen begeleid. Dit is by-far het meest chique feestje die ik ooit heb meegemaakt en ondanks dat ik een net pak aan heb voel ik mij er in eerste instantie toch niet echt thuis, een situatie waarin ik het normaal gesproken op een zuipen zou zetten.

Eigenlijk ging ik ervan uit dat het de hele avond Cola, rozenwater of Fristi zou worden maar tot mijn grote verbazing vloeide de alcohol hier rijkelijk. Alcohol drinken is hier in principe verboden, tenzij het in een hotel, restaurant, bar of club is. En aangezien heel Dubai eigenlijk alleen maar uit hotels, restaurants, bars en clubs bestaat vind ik dit ergens toch hypocriet, maar mij hoor je verder niet klagen. Na een aantal drankjes op rekening van de maffiabaas wordt het steeds gezelliger en steeds minder chique. Ik zal vanwege de strenge regelgeving en het feit dat ik niet echt op 100 stokslagen zit te wachten maar niet verder uitweiden over hoe de rest van de nacht is verlopen. Laten we het erop  houden dat het gezellig was ;)

De volgende dagen spendeer ik door aan het strand te liggen en verschillende winkelcentrums en verschillende districten van Dubai te bezoeken.

Hiermee kom ik ook direct aan bij het probleem dat ik na een paar dagen al met Dubai heb, het is heel veel van hetzelfde. Heb je 1 hoog gebouw, 1 kunstmatige vijver of 1 winkelcentrum gezien dan heb je eigenlijk heel Dubai wel gezien.

Ondanks dat ik echt niet zo van de cultuur ben vind ik dit toch een enorm sfeerloze stad, er is niet echt een oud gezellig centrum. Of je nu in Dubai Marina, Jumeirah, Downtown of het Financial district bent, het komt allemaal op hetzelfde neer.

Ook is het wel duidelijk dat een stad als Dubai een bepaald soort mensen aantrekt, ik zou het zelf omschrijven als types van Ex On The Beach maar dan met te veel geld. Ohja en russen, heel veel russen. Die verkiezen blijkbaar massaal aan het strand liggen in Dubai boven kapot geschoten worden in Oekraïne, ergens ook wel begrijpelijk.

Al met al waren deze 4 dagen Dubai een mooie en warme start van m’n reis. Als je puur voor zon, zee en strand gaat zou je hier prima 2 weken kunnen vertoeven maar ik moet heel eerlijk bekennen dat ik het na een paar dagen ook wel weer gezien heb. Ik ben daarom ook blij dat ik als ik dit typ op het vliegveld zit te wachten op mijn vlucht naar m’n volgende bestemming, namelijk Singapore! Is altijd overal veel te vroeg zijn toch nog ergens goed voor ;)